Fındık, Türkiye’nin hem doğu hem de batı bölgelerinde Karadeniz boyunca, toprağın diğer mahsuller için uygun olmadığı bölgelerde ve keskin eğimli topraklarda (yüzde 20’den fazla dik) yetiştirilmektedir. Yüksek yağışlı fındık yetiştirme alanları için ek bir avantaj, mahsulün toprak erozyonunu önleme kabiliyetidir.

Yaklaşık iki ila üç milyon üretici (yani ülke nüfusunun yaklaşık yüzde 5’i) gelirleri için fındık yetiştiriciliğine dayanıyor. Türkiye, bugüne kadar, toplam dünya arzının yaklaşık yüzde 72,9’unu oluşturan dünyanın önde gelen fındık üreticisidir. Fındığın yaklaşık yüzde 60’ı Doğu Karadeniz Bölgesi’nde (Ordu, Giresun, Rize, Trabzon, Artvin ve illeri), yüzde 40’ı da Karadeniz’in orta ve batı kısımlarında (Samsun, Sinop Kastamonu, Bolu, Düzce, Sakarya, Zonguldak, Kocaeli ve illeri) üretilmektedir. Türkiye’nin Karadeniz kıyılarında yaygın olarak bulunan fındık tarlaları, kıyıdan iç kesime doğru 30 km. Batı Karadeniz’de Zonguldak’tan (İstanbul’un doğusundan) başlayıp doğuya, neredeyse Gürcistan sınırına kadar deniz ve dağların arasında uzanan yeşil bir şerit gibi doğuya uzanır.